OVER MEZELF
Als kind speelde ik graag de clown, associeerde, bricoleerde, fantaseerde ik er op los en sluierde mijn onbewuste boven mijn alledaagse leven. Onder deze speelse betrokkenheid verscholen zich existentiële vragen en zocht ik me een verhouding tot het leven en de dood.
Sinds mijn opleiding tot beeldend kunstenaar vormt mijn artistieke praktijk het hart van mijn leven. Film en video, schrijven, foto, tekenen en schilderen maken deel uit van mijn multidisciplinaire praktijk. Van 2011 tot 2020 doceerde ik aan Luca School of Arts en verdiepte mij o.a. in kunst(-educatieve) praktijken, de werking van het beeld, sociaal artistieke praktijken, artistieke processen en lesgeefprocessen.
In mijn dagelijkse omgang staan verbinding en de ethische betrokkenheid van de mens in de wereld centraal. Twijfel, zoeken, openheid en een kritische geest spelen hierin een belangrijke rol. Tijdens mijn opleiding, verzorging als middelbaar schoollier kwam ik in contact met zorg voor het jonge kind, de oudere, de dementerende en de stervende. Het mogen wassen van een overleden persoon heeft veel indruk op me nagelaten, waardoor ik het graag nog eens herhaalde tijdens een vakantiejob in een ouderentehuis. In 2018 realiseerde ik een kortfilm, Rendez-vous à la mer, waarin ik opnieuw op zoek ging naar een verhouding tot de dood. De momenten dat ik in contact kom met de dood en het sterven zijn bijzonder voor me. Het besef dat mijn betrokkenheid ook voor anderen betekenisvol is, zet me er toe aan alternatieve ontmoetingsruimtes op te starten waarin de kunsten verschillende rollen ken alternatieve disposities kan opnemen in de intieme wereld van de mens en zijn of haar zoektocht in het leven.
Momenteel volg ik een opleiding tot creatieve therapeut aan Artevelde hogeschool. Niet alleen vormt de psychoanalyse een nieuw belangrijk referentiekader, ook hou ik van het zoeken naar continue nieuwe verbindingen als ook van een dialectisch discours tussen tegengestelde theorieën, therapeutische referentiekaders en spirituele ervaringen.
OVER MIJN ARTISTIEKE PRAKTIJK
Dear Girl of Aleppo, is meer dan een video-still, het is een meisje uit Aleppo, ik ontmoet haar door de ogen van mijn moeder. Ik schrijf haar een brief, maak tekeningen voor haar en vraag me af waar ze is, hoe haar wereld er nu uitziet, hoe ze denkt over de wereld, haar Syrië. Ze beweegt haar lichaam bijzonder, doet de omgeving stil staan, draagt de wereld in zich. Minder expliciet is misschien mijn tekening 70.18mei2020, over de I-cloud. Ik denk aan Ricardo Semler, aan de mens die binnen zijn snelgroeiende technologische ontwikkelde wereld niet in staat is om regen uit de hemel te laten vallen, niet in staat is om te verklaren wat de relatie van de mens ten aanzien van het leven en de dood is. In deze tekening zit kritiek of een vraag ten aanzien van ons levenswijze.
Mijn gedachten en daden zijn politiek geladen omdat ze gaan over de wereld, omdat politiek, wereldmacht, ethiek, alles vandaag verbonden is en elke uitspraak ook een politieke uitspraak is. Omdat echte politiek misschien niet meer bestaat, wel economie, kapitalisme, een specifieke vorm van wetenschappen en technologie. Ik ben me recent bewust geworden dat mijn werk maatschappelijke kritieken draagt, vragen uit en ik vanuit mijn kleine dagdagelijkse handelingen een alternatieve verbinding tracht op te zoeken met wat mijn plaats in de wereld kan zijn, wat het kan betekenen om mens te zijn.
Het kleine, het poëtische, het zintuigelijke verlangen, het associatieve en de kritisch, abstracte reflecties sturen mijn manier van werken, los van een specifieke discipline, als een onrustig zoeken, meanderend van het een op het andere overgaand en terugkerend, van kleine schrijfsels, tekeningen en schilderijen tot jarenlange schrijf of filmprojecten. Van associatief, intuïtief en vluchtig tot reflectief, herhalend, langgerekt en verdiepend. Als een spel, spontaan probeer ik me te laten gaan in wat een idee, materiaal of werk van me vraagt. Onderliggend is er het verlangen, de melancholie en de noodzaak om mijn eigen innerlijke wereld grijpbaar te maken.
Mooier dan V. Woolf kan ik het niet zeggen: “It is far harder to kill a phantom than a reality.”
Today,
I discover, my writing could be my shouting, my filming a dance, my voice a thought, an idea a movie, a conversation a book, that playing can be part of my artistic discovery and approach to the world, that the in between could become the space itself. The idea of installation is quite new, the idea of performance, is hidden in my mind. Although I do act as a protagonist in my latest videos. The door is slightly open. Language was always part of my live. This multidisciplinary approach is secondary to the idea that comes up. The idea is one of the thousands, that seek for a physical body, a translation. In between I am and I try. Contemplative time and public time alternate.
(Too) well-considered choices enter into a dialogue with intuitive movements.
An existential investigation, blurring reality into fiction and fiction into reality, the poetic approach, my female body, always, ties.
I dig, play with forms of abstraction, figuration and narrative. I‘m in an interspace. We make our own world, our own fiction. I think reality doesn’t exist. I start close to my own experiences, my environment, personal history and from there on my desires, dreams, fears, fantasies, thoughts, … You could read an autobiographical story but the images and products that arise, aren’t my own anymore, they become part of a common, political world. I’m concerned about this world.
Maybe in essence I’m a ritual human being on the search to relate to the many mysteries and wonders that are part of our life (and death) often hidden behind mental curtains. It’s fluid, never finished, always (un-)real.
I call myself a poet, a visual Artist, a mother, a melancholic, a misanthropist, a maker, a writer, a thinker, a liar, a doubter, a connector, a lover.